دو بیت از یک غزل , و رباعی

بريزيم اشكها، پیهم بگرییم

زمین و آسمان ماتم سرا شد!

سحر چون قطره ی شبنم بگرییم

نجیبه.سمیع

باز گرگِ تشنه اوباشی نمود
زخم کندز را نمک پاشی نمود
نفرتم بادا به راه و رسم شان
این جنایت، طالب وحشي نمود

ده جـان از خـود کالاي گند مــوکونوم

اگــر آتيـــم مــه ره در تـــو نميــــداد

تعــويذ كرده زبانشـي بنـد موکونونم

نجیبه.سمیع

قسم بر دشت و دامان تو میهن 

به باد و ابر و باران تو میهن 

که دارم تا نفس در سینه یخو 

سپر سازم به ارمان تو میهن 

*****

به کنـدز ناله و فریاد و زاریست

هواي كـوچه هايــش انفجاريست

خـــدا یا بنــدگانـت در عـذابنـد!

ببین روی زمینش خون جاریست

دو چشمم بهر کابل گریه دارد 

به پغمان پر از گل گریه دارد 

درینجا مرغکی بالش شکسته 

که دور است همچو بلبل گریه دارد 

*****

از کنـجِ لـبش قـنـد و عـســل می‌گیـرم

 ******

شهرم برای مرگ عدالت به گریه شد

زیر فشـار اهـلِ جـهالت به گــریه شد

دیشـب دوچند نالــه و آهــش بلـــندبود

مهتاب هم ز شرم و خجالت به گریه شد

 ()()()()()()

جانیــان خـــون و آتــــش ، وحشیــــانه آنچــنـان

میـدرنـد قلـبِ حــزین کابلــم را، شـــب و روز

هر قـدر خواهی بکُـش ، اما بدان کـه آن یکی؟

طفلِ در گهواره ، از نسلِ خراسان است هنـوز

)()()()()()

از دلِ صاحـب دلان، ما صبـر دل آمــوختیــم

عشق را پروانـــه وار از عـطر گل آموختیــم

()()()()()

تنــم ز داغ تو آزرده خاطـــر هرگز نیســت

ببیـن چســان بـه چمـن لاله داغـــدار شــــده

()()()()()

خشکـــیده باغِ خاطــرِ مــن، آسـمان ببــار!

گرچه زمین ز اشـکِ دو چشمم نمی شــده 

12.4.16