غزل حماسی

اي تو مرد سالار كه سنگت پيكر زن را شكست
میرسد روزی ترا زن ، فرق و دندان بشکند

زن ترا یک مادر است و خواهر و يا همسرت
ای سيه دل جهل تو، با زور ایمان بشکند

خود نمایی می کنی ، تكبير ميگويي و ليك
اين ريا كاري ترا و حرف بطلان بشکند

قبر من را کنده ای، شاید که تو یک بنده ای 
قاتل فرخنده و، این اهلِ فرمان بشکند

آسمان هم گریه دارد، ناتوان رخشانه ها
ریشه و اندیشه ی این نا مسلمان بشکند

من چو تندیسی نشسته، تشنه گان خون من
چون قصابی دست و پای گوسفندان بشکند

آه من آخر تباهت میکند ای بد سرشت 
خشم من آخر غرور کاخ نشینان بشکند

تاج شاهی بر سرت ننگ است، نامردِ زمان!
خون من سیلاب گردد تخت و دوران بشکند

هموطن ! نگذار هر پست فطرتی در اين وطن
با جهالت ، دسته گلهای گلستان بشکند

نجیبه.سمیع